 TRACKLIST 1. FRICK'S LAMENT 2.TRAIN ON A ISLAND 3.THE BUILDING IS DOOMED 4. THAT OL' DAY 7. EARLY MODERN TIMES 8. METEOR SHOWER 9. AUGOSTINE'S FIRST RETURN 10. STEEL GUITAR RAG / SHAKE SUGAREE 11. SPIN ME ROUND 12. JANUARY WINDS |
ANDY DALE PETTY "FRICK'S LAMENT" LP: VR1284 (EAN CODE:7640148980432) CD: VRCD84 (EAN CODE:7640148980500)  FROM HUNTSVILLE, ALABAMA, ONE MAN AND HIS GUITAR AND BANJO TRAVELING AROUND THE GLOBE IN THE TRADITION OF BERT JANSCH OR MISSISSIPPI JOHN HURT OR WOODY GUTHRIE HEY TAKES TRADITIONAL AMERICAN IMIGRANT MUSIC AND SQEEZE IT UP HIS VERY OWN THING Born in NORTHERN GEORGIA sometime between 1985 and 1986, raised by a single mother and clan of cousins, first instrument was harmonica then ukelele then got addicted to the GUITAR and the BANJO, BUSKING in every street corner in the tiniest towns of south central Tennenesee and then went on travel and i mean travel! and thats what he's doing best Travel with THE TRAIN or by foot and writing songs about it and about live in general, toured europe a several times and america up and down, mostly only him with his guitar, no guitar amp thats to heavy to carry just THE MAN AND HIS GUITAR, sometimes backed up by a drummer or other mussisian. For that album 'FRICK'S LAMENT' (Voodoo Rhythm Records LP/CD) he went to Italy's famous OUTSIDE INSIDE STUDIOS with Matt Brodin to record a 12 Song Mindblower, the opener 'Fricks Lament ' it's about a dream Andy had 'train on the island' is a Fast TRADITIONAL BANJO TUNE, All Songs on the Album Are Accoustic some with aditional drums or a second guitar 'FRICK'S LAMENT' is Andy's 2nd Album on Voodoo rhythm ( 2008 - all god's children have shoes) ANDY DALE PETTY is a MODERN FOLK SINGER a troubadour AMERICANA BLUE GRASS and multitalented songwriter in the tradition of BERT JANSCH, MISSISSIPPI JOHN HURT and WOODY GUTHRIE CD: COMES IN DOUBLE GATEFOLD COVER INCL 12 SIDED BOOKLET 12" LP: JACKED HEAVY PAPER, + FREE CD + PRINTED INNERSLEEVE |
|
|
|
|
DEUTSCH |
|
| REVIEWS BLUES MATTERS (UK) Opening with the title track the banjo introduces Andy Dale Petty on his second album, Frick’s Lament which has a dozen tracks that cut to the chase the longest track is a shade over three minutes. This is an album that is about the power of the strings, long lead breaks and sassy riffs it is about exploring the shapes and textures that the stringed instruments he favours Guitar and Banjo can produce, to create a mood and atmosphere of the music he wants us to sit back, listen to and enjoy. If American folk fuelled guitar and banjo driven melodies that are upbeat and listenable take your fancy this is a definite for your collection. available in Vinyl, CD and as digital download the choice is yours and the listening experience will be upbeat and enjoyable with a mix of instrumentals and well written songs, recorded partly while Andy Dale Petty was on the road in Europe and the rest back in Alabama. The album is a journey reflecting his travels on train or by foot mostly touring on his own with the guitar and Banjo as his company. The influences of other travelling musicians that have preceded Andy are there like ghosts in the background with definite hints of Woody Guthrie. This is a modern album that manages to encapsulate tradition whilst keeping the words and music fresh, relevant and full of acoustic driven energy. GONZO CIRCUS (NL) De eerste release voor 2015 van Voodoo Rhythm is er eentje van Andy Dale Petty. Petty komt uit Huntsville, Alabama en debuteerde in 2008 met de plaat 'All God's Children Have Shoes', ook op Voodoo Rhythm. De troubadour, die net zo uitstekend gitaar speelt als banjo, komt nu pas met een opvolger. De jongeman leidt dan ook een eerder zwervend bestaan, waar enige druk van buitenaf allerminst welkom is. Of het moet van Beatman hemzelf zijn, die erin slaagde de man tijdens zijn Europese tournee van een tijd geleden, een Italiaanse studio binnen te loodsen om een aantal nieuwe nummers op te nemen. Samen met opnames die Petty in zijn eentje in Alabama inblikte, zijn de liedjes nu verzameld op 'Frick's Lament'. Het zijn doorleefde liedjes, die Petty soms al jaren op straathoeken speelt. Overal waar hij komt, en hij reist voortdurend Amerika en Europa rond, speelt hij zijn liedjes die gaan over treinreizen, het leven zelf, te voet van het een naar het ander reizen, al dan niet verloren liefdes en andere zielenpijnen. Zijn gitaar en zijn banjo vergezellen hem. Een versterker is te zwaar om mee te zeulen en andere muzikanten meenemen beneemt hem te veel zijn vrijheid. Toch speelt hij nu en dan met een plaatselijke drummer, en gebruikt de drums (en een tweede gitaar) ook sporadisch in deze opnames. Hij klinkt als een hedendaagse bluesmuzikant, een pure folkie van de eenentwintigste eeuw die zich nauw verwant voelt met mensen als Woody Guthrie, Bert Jansch en Mississippi John Hurt. Een kleine helft van de liedjes is instrumentaal, en slechts eentje is een bewerking van een banjo-klassieker: 'Train On A Island'. Andy Dale Petty speelt traditionele muziek die toch hedendaags klinkt, en daar zijn we blij om. (Patrick Bruneel) RHEIN MAIN MAGAZINE (DE) Für sein zweites Voodoo Rhythm Album „Fricks Lament" haben wir ihn nach Italien ins le- gendäre Outside Inside Studio geschickt, wo er uns 12 unglaubliche Songs aufgenommen hat. Der Eröffnungssong ‚Frick's Lament' ist ein Traum, den Andy in einen Song umgesetzt hat. ‚train on the island' ist ein traditioneller super schneller Banjo Song, Andy Dale Petty ist ein moderner Americana Folk Sänger mit alten traditionellen Wurzeln im tiefsten Süden von Nordamerika in der Tradition von Bert Jansch, Missis- sippi John Hurt Oder Woody Guthrie. RADIO STADTFILTER (CH) Train on an Island und Keraxa Lu 443EME RUE (FR) Plus qu'un one man band, Andy Dale Petty perpétue la tradition des troubadours, ou plutôt, puisqu'il est américain, des hobos qui parcouraient, il n'y a encore pas si longtemps, le continent d'est en ouest et du nord au sud, parfois en montant clandestinement dans un train de marchandise, le plus souvent à pied, s'arrêtant dans chaque ville, dans chaque village, et tenter d'y gagner quelques dollars pour subsister. Les bluesmen furent ainsi d'infatigables musiciens itinérants, mais les tenants d'une folk-music honnête et droite ne furent pas en reste. Et c'est justement dans la musique folk qu'Andy Dale Petty puise son inspiration. S'accompagnant alternativement d'une guitare (6 ou 12 cordes) ou d'un banjo, Andy Dale Petty écrit des chansons à propos de tout et de rien, d'un rêve, d'un de ses ancêtres, d'un asile psychiatrique en ruine. Car l'homme ne se contente pas de faire des reprises, comme c'est souvent le cas dans le genre (il n'y en a d'ailleurs que 2 sur les 12 titres de cet album, son second), il préfère de loin composer ses propres standards, qui le deviennent par la force des choses, en les interprétant inlassablement, dans la rue, en faisant la manche, dans les bars ou les clubs du monde entier. Le voyage dans le sang, Andy Dale Petty ne pouvait évidemment pas rester confiné à l'intérieur des frontières américaines, aussi vaste que soit le pays, il lui fallait traverser mers et continents pour assouvir sa soif de rencontres et d'expériences. Ce disque en est une synthèse, enregistré pour partie chez lui (oui, il a quand même un chez lui, indispensable pour se ressourcer de temps en temps), en Alabama, et pour partie en Italie, lors de l'une de ses fréquentes étapes européennes. L'occasion pour lui qui, habituellement, aime à se produire seul, de partager sa musique avec un batteur discret, ou avec un second guitariste, qui n'hésite pas à électrifier son instrument. Andy Dale Petty n'aborde pas du tout le travail en studio comme il conçoit ses errances musicales. Heureusement. Il s'agit, là encore, d'explorer de nouvelles facettes de cette musique folk qui n'en finit pas de se renouveler sans jamais rien perdre de son souffle pionnier. Andy Dale Petty est à la fois un bluesman blanc et un folk-singer noir, dans l'esprit du moins. Avec un tel pedigree, il ne pouvait qu'échouer sur Voodoo Rhythm Records, le dernier refuge des décalés, des asociaux musicaux, des aventuriers sonores. BOPPIN AROUND (NL) Een banjomens op de hoes staat voor ons gelijk met bluegrass, maar deze Andy Dale Petty is een Amerikaander die vrolijk en blijgezind door het folk landschap dartelt. Folk is ten dele mede ontstaan uit bluegrass dus die invloed hoor je wel degelijk in bijvoorbeeld Train On A Island (het gaat dan ook terug tot een opname van JP Nestor tijdens de Bristol sessies uit 1927) maar The Building Is Doomed bevat dan weer oosterse melodieën en That Ol' Day resulteert in poppy rock. Petty bezigt op dit album ook de akoestische gitaar en het zou Voodoo Rhythm niet zijn als er geen hoek af was, maar het resultaat is voor dit trashlabel opvallend sober en clean. Met rock 'n' roll heeft het evenwel geen sikkepit te maken. Volgende! Info: www.voodoorhythm.com (Frantic Franky) THE NOVEL SOUND (USA) Andy Dale Petty is a fucking genius. Here’s how I know? Frick’s Lament (Voodoo Rhythm VR1284) opens with a self-titled track that perfectly uses that half-barbaric twang of the banjo, the kick of a bass drum, and wafting vocals to perfectly capture a fever dream melody of travel and freedom. In short, it’s the ideal track because everything that follows is the sound of freedom. Now, I’m not talking about freedom as prescribed by the false promises of a government or even as an ideal. Petty composes for the freedom of road trips, train-hopping, and late nights sleeping under the stars. The sorta freedom Woody Guthrie and John Steinbeck ascribed to. Born in Northern Georgia (USA) in the mid-80’s, Petty is timeless without pretension. Frick’s Lament doesn’t try to sound old or country, in fact, it’s pretty obvious Petty isn’t really trying to impress anyone. He is a craftsman of incredible ability and any hard work is made to look seamless and simple. I usually have no trouble going on about albums and various tracks, but Frick’s Lament doesn’t need my words – It needs your attention. Seriously, I could bore you with more adjectives for ‘excellent’, but you’d only be wasting your time. ROOTSTIME (NL) Wellicht niet meteen de bekendste naam, die van Andy Dale Petty, een busker in de meest klassieke zin van het woord. De man komt uit Alabama, maar is eigenlijk een echte globetrotter, die leeft waar zijn voeten hem heen dragen. Hij speelt allerhande snaarinstrumenten, die een busker makkelijk kan meenemen: gitaar, banjo, ukelele...en belandde vorig jaar in de buurt van Bern in Zwitserland, waar hij werd opgemerkt door de mensen van Voodoo Rhythm Records, die hem prompt een Italiaanse studio in stuurden. De helft van de tracks werden daar opgenomen en de rest werd door Andrew Myers -zo heet-ie in het echt thuis in Alabama afgewerkt. Het resultaat is een meer dan behoorlijke plaat -'s mans tweede-, met twaal songs erop, die samen afklokken net beneden het halfuur.. Tien eigen composities, waarvan twee covers: eentje van het traditionele "Train On The Island" en "Steel Guitar Rag" van Sylvester Weaver. Weinig nieuws onder de zon: een busker is erop getraind in géén tijd de aandacht van de passanten te trekken. Hij speelt korte, krachtige intro's, hij heeft een stem die je verplicht te luisteren, en eens je zover bent, neemt hij de tijd om te demonstreren hoe goed hij zijn instrument(en) beheerst. Dat is hier niet anders: gezongen nummers wisselen af met instrumentals en eer je 't beseft is het halfuurtje weggetikt. De geest van Woody Guthrie is natuurlijk niet veraf, maar meer nog deed deze plaat me denken aan het vroege werk van Peter Case, nadat die uit de Plimsouls gestapt was: man met gitaar zingt liedjes op straat. Simpel, direct, bij momenten rauw, maar altijd erg muzikaal. Gaat dit een topseller worden? Natuurlijk niet. Is dit een fijne plaat? Zeer zeker wel. Als u dat allemaal weet, weet u meteen wat u te doen staat: luisteren. Op de bandcampsite van Andy kost dat geen enkele moeite en u kan de plaat voor een prikje elektronisch binnenhalen.(Dani Heyvaert) |
|
